Öyle alışmışız ki yaşamaya,
Heyecan yokolmuş içimizde,
Sabahları uyanmak anlamını yitirmiş sanki…
Kavgamız kiminle? Belli değil…
İnsanlarla mı, yaşamla mı, yoksa kendimizle mi?…
Tekdüzelik sarmış Dünyayı.
İnsanlar gülmeye korkuyor.
Birbirimizi sevmiyoruz.
İnsanız ama insana saygımız yok..
Savaşıyor, kendi kendimizi yok ediyoruz.
Açlık kol geziyor, acıları dindiremiyoruz.
Dünya bizim, hayat bizim ama biz..
Y A Ş A M I Y O R U Z . . .
Aslı DİNÇMAN
İZMİR, 17 MART 1990