Aşkı yazdık biz zincirlere…
Özgürlüğü gördük yıldızlarda…
Uzanıp dokunmak istediğimizde,
Asılı kaldık şu koskoca âlemde…
Bekledik esrarını çözeriz diye,
Işıklı karanlıkların ve soluksuz ışıltıların…
Bir kandil tutsaklığındaki umutların,
Kıvılcımı olmak istedik yüreğimizle…
Birşeyler bildik, ya da öyle sandık,
Hiç kimseye hiçbir şey öğretilemezmiş ya,
“ÖĞRETTİK…” diyerek kendimizi alkışlayınca,
Kendi kendimizin kahramanı olabildik yalnızca…
Sonsuzluğa doğru uzandık,
“BİR”liğe ve kimsesizliğe.
Yalnızlık korkumuz kısır döngülerde eritti ihanetlerimizi,
Dost aradık,
Ne çaresizliğe dayanabildik,
Ne birbirimize,
Ne de kendimize…
Yağmur bereketini insan isteğiyle kutsayıp,
Özlemlerimizi şemsiye yaptık…
Aslı DİNÇMAN
İZMİR, 30 MAYIS 1997