Senden geriye kalan şimdi,
Işıltılı bir gökyüzü
VE.. BEN!…
Belki de yaşamın tek gerçeği…
Vurdum duymaz sevdalarda saklanmak mı?
Eksik bir bütün, bir yarım kalmak mı?
Dönüşünü bekleyip, anılarla çıldırmak mı?
Ben yokum, YOKUM ARKADAŞ!…
Bana sonsuzluğu öğrettin, sevgi sonsuzdur.
Bana gülmeyi öğrettin, yaşamak mutluluktur.
Bir ders de benden, insan onurludur.
Arkandan ağlamaksa,
Ben yokum, YOKUM ARKADAŞ…
Aslı DİNÇMAN
İZMİR, 27 ŞUBAT 1995