Bulutlar yağar bazen gökten,
Akıyla, grisiyle umursamaz bulutlar…
Bereket getiren, umut biriktiren,
Acı çeken, seven ve sevilen bulutlar…
Savaşınız neden kendinizle?
NEDEN? NEDEN? NEDEN?
Neden şu,
“Varoluş ereğinizi keşfetme” özlemleriniz?
Sorgulayış, yakarış ve kaçışlarınız neden?
Yoksa, insanoğluna mı özendiniz?
Tatmin olmayı amaçlamak, ızdırap çekmeyi göze almaktır…
Sanır mısınız ki, kendinize yetebileceksiniz?…
Açıldığınızda sonsuzluk denizlerinize,
Bırakın kendinizi, acep evrene sığabilecek misiniz?
Bulut olmak zor, anlıyorum…
Zor, gökyüzüne asılmak…
Yağmuru yaratmak zor, güneşe rağmen…
Hele nasıl zor,
Varoluşunu çözmeye çalışırken
Aniden,
Basit birer su damlası gibi
Yağmura mahkum olmak…
Aslı DİNÇMAN
İZMİR, 13 EKİM 1996